Rozdział 9

Nie wierzyłam własnym oczom, przede mną stał mój były chłopak Kamil.

- Ka…Kamil, co ty tu robisz ?! – nie mogłam w to uwierzyć.

- Dowiedziałem się, że tu mieszkasz i postanowiłem Cię odwiedzić. – odpowiedział uśmiechając się.

- Odwiedziłeś mnie, a teraz możesz sobie już iść. – odpowiedziałam oschle.

- Ale ja chcę do Ciebie wrócić. – co on sobie myśli ?

- Kamil ja już tu sobie ułożyłam życie i nie chcę wracać do Ciebie po tym co mi zrobiłeś, a teraz wynoś się stąd ! – krzyknęłam.

- Ale ja Cię kocham. – rzucił

- Ale ja Ciebie nie ! A teraz ja już musze iść. – rzekłam i się odwróciłam, zauważyłam zbliżającego się Lewego z kolegami :

- Kochanie co się dzieje ? – zapytał z dziwną miną.

- Nic ja już muszę iść. – pospiesznie rzuciłam.

- Nie pójdziesz nigdzie dopóki mi tego nie wyjaśnisz. – powiedział stanowczo i zagrodził mi drogę.

- Jak bardzo Ci na tym zależy, to jest mój eks Kamil, a teraz przepraszam chce przejść. – odpowiedziałam i go lekko popchnęłam, byłam naprawdę wkurzona na wszystkich. Nie chciałam dłużej tam być więc pobiegłam do swojego biura.

Robert :

 Właśnie poznałem byłego chłopaka mojej dziewczyny….

- Klaudia co tu się stało ? – zapytałem zdezorientowany.

- Do Dortmundu jak widzisz przyjechał były Weroniki. – rzekła i spojrzała się w stronę Kamila.

- Po co tu przyjechałeś ? – skierowałem te słowa do mężczyzny.

- Po Weronikę, chce do niej wrócić. – odpowiedział pewnie. We mnie się zagotowało i podszedłem do niego bliżej :

- To masz pecha, bo ona jest ze mną, a jak spróbujesz wejść ze swoimi buciorami w nie swoje sprawy to pożałujesz.

- A ty mi teraz grozisz ? – zapytał Kamil.

- Nie tylko grzecznie ostrzegam. – uśmiechnąłem się szyderczo.

Weronika:

Byłam już w gabinecie, gdy nagle dostałam sms-a od przyjaciółki

* Oni się zaraz tu pobiją ! Chodź tu, natychmiast ! *

Szybko odpisałam :

* Dobra już idę *

Rzuciłam telefon na biurko i wybiegłam z biura. Po niecałych 5 minutach byłam już na miejscu i zauważyłam jak chłopaki skaczą sobie do gardeł.

- Uspokójcie się ! – krzyknęłam z całych sił.

- Dobrze. – odpowiedział Robert.

- Czy wy już do reszty zgłupieliście ?

- To on zaczął. – poskarżył się Kamil.

- Nie obchodzi mnie to który zaczął, Kamil idź już stąd, a ty Robert też już idź do domu. – rzuciła wkurzona.

- Poczekam na Ciebie i razem pojedziemy. – stwierdził Lewandowski.

- Nie, dzisiaj ja wracam sama do domu. – Kamil poszedł już sobie, więc mogłam wrócić do pokoju. Za mną podążył Lewandowski. Weszłam do gabinetu i usiadłam przed biurkiem.

- Aniołku przepraszam za tamto. – podszedł bliżej mnie i zaczął się do mnie łasić.

- Wiesz, że nie mogę się na Ciebie długo gniewać. – przyjęłam jego przeprosiny. Robert kazał mi wstać z fotelu, bo sam na niego usiadł i wziął mnie na kolana.

- A ja Cię przepraszam za swoje zachowanie. – rzekłam po czym go pocałowałam w czoło, a ten wyszczerzył swoje śnieżnobiałe zęby.

- Też bym się tak zachował na twoim miejscu.

- Wiem. – zeszłam z jego kolan.

- Idę się przebrać, a Mario się pytał czybyśmy mogli ich odwieźć. – uśmiechnął się.

- Jasne to czekam na was przed stadionem. – jak powiedziałam tak zrobiłam. Wyszłam razem z Lewym, ale on poszedł do szatni, a ja przed stadion. Nie musiałam długo stać sama, ponieważ po niecałych 5 minutach dołączyła do mnie Klaudia:

- Jak się czujesz ? – zapytała zatroskana.

- Lepiej, Robert wszystko zrozumiał, na szczęście. – uśmiechnęłam się. Przez moment jeszcze tak stałyśmy. W końcu wyszli piłkarze śmiejąc się i przepychając. Pożegnali się i każdy poszedł w swoją stronę. Nasza czwórka poszła w stronę mojego auta i zapakowaliśmy się do niego. Odwieźliśmy Mario i Klaudie i pojechaliśmy do mojego mieszkania.

- Zapraszam na herbatkę. – zaśmiałam się i weszliśmy do środka. Zdjęliśmy kurtki i skierowaliśmy się do kuchni. Zaparzyłam wodę na herbatę, a Robert sobie usiadł.

- Skąd on wie, że mieszkasz teraz w Dortmundzie ? – zapytał i szczerze mówiąc zaskoczył mnie tym pytaniem.

- Sama nie wiem. – odpowiedziałam. – Ale możemy nie rozmawiać teraz o tym ?

- Dobrze. – i skończył się temat. Chciałam zalać herbatę, ale niestety zamiast herbaty, zalałam sobie rękę.

- Aaaaaa ! – krzyknęłam

- Boże, szybko pod zimną wodę. – powiedział Lewy, a ja tak zrobiłam. – Nie, wsiadamy do auta i jedziemy do szpitala.

- Nie trzeba. – protestowałam.

- O nie ma mowy. – i szybko pobiegł po nasze kurtki, złapał kluczyki i już byliśmy w drodze na pogotowie. Po 20 minutach byliśmy już na miejscu. Podeszliśmy do recepcji :

- Proszę szybko jakiegoś lekarza, moja dziewczyna poparzyła sobie rękę ! – krzyczał Robert.

- Proszę się uspokoić, żaden lekarz na razie nie może przyjąć pana dziewczyny. – odpowiedziała spokojnie pielęgniarka.

- Jak to nie może przyjąć ?! Natychmiast ma tu być jakiś lekarz ! – postanowiłam, że podejdę do niego i go uspokoję.

- Robert opanuj się. – powiedziałam. – Przepraszam panią za niego, ale jest zdenerwowany, a kiedy jakiś lekarz będzie mógł mnie przyjąć ? -  uśmiechnęłam się do pielęgniarki.

- Nic nie szkodzi, o właśnie idzie lekarz. – powiedziała. – Doktorze. – zawołała mężczyznę.

- Tak ?

- Tutaj ta pani do doktora. – rzekła i zniknęła za drzwiami.

- Zapraszam do gabinetu. – uśmiechnął się i skierował się w stronę gabinetu, podążyliśmy za nim. Pan doktor obejrzał moją ranę, posmarował maścią i obandażował.

- Proszę uważać na rękę i ją oszczędzać. Przepisze pani receptę na maść, a za tydzień widzimy się na kontroli. – uśmiechnął się i podał mi receptę.

- Dziękuje i do zobaczenia. – uśmiechnęłam się. Wyszliśmy z gabinetu i szliśmy do samochodu:

- Po co były Ci te nerwy ? – zapytałam Lewego.

- Oj bo się bałem o Ciebie. – odpowiedział i przytulił mnie. Szliśmy tak, aż do samego samochodu. Po 15 minutach byliśmy już u mnie.

- Chcesz coś do picia, tylko tym razem nie herbatę. – zaśmiałam się

- Ty idź się połóż ja zrobię nam coś do picia i jedzenia. – rzucił i zniknął.

Położyłam się na kanapie i włączyłam telewizor. Skakałam po programach, bo nic ciekawego w telewizji nie było. W końcu musiałam zostawić na meczu, bo tylko to mi pozostawało oglądać.

- A ty co zaginąłeś w tej kuchni ? – krzyknęłam, bo zrobiłam się głodna.

- Już idę. – i pojawił się z tacą. – Proszę kochanie. – podał mi tacę, a ja ją od niego wzięłam.

- Mmm wygląda pysznie. – powiedziałam oblizując się. – A ty nic nie chcesz ? – zapytałam.

- Nie, a jak zgłodnieje to najwyżej Ci podkradnę. – i wybuchnęliśmy śmiechem. Gdy oglądaliśmy mecz, Robert zgłodniał i mi podkradał jedzenie. Po momencie zadzwonił do Lewego Mario:

- Gdzie wy jesteście ? Mieliście do nas przyjechać.

- O sory, ale byłem na pogotowiu z Weroniką. – odpowiedział

- Boże co się stało ?! – zapytał zdenerwowany.

- Moja kochana dziewczyna poparzyła sobie rękę wrzątkiem. – uśmiechną się do telefonu. – Ale już nic jej nie jest. My dzisiaj nie damy rady przyjechać, bo właśnie Weronika zasnęłam

- A no dobra, ucałuj ją tam od Klaudii, bo się o nią martwi.

- Dobrze na pewno ucałuje. – rzuciłem i się rozłączyłem. Ostrożnie wziąłem Weronikę na ręce i zaniosłem ją na górę.