Rozdział 8

Robert:

 Obudziłem się ze strasznym bólem głowy. Boże mam nadzieje, że nic głupiego nie zrobiłem na tej imprezie. Po chwili zajarzyłem, że jestem w domu Weroniki, czyli nic strasznego się nie stało. Wstałem i poszedłem do kuchni po szklankę wody. Ku mojemu zaskoczeniu w kuchni był Mario, który w weekendy lubi sobie pospać, bo treningi mamy dopiero o 16.

- A ty co tak wcześnie wstałeś ? – zapytałem.

- Głowa mnie napierdziela. – odpowiedział skacowany.

- O to nie jestem sam. – zaśmiałem się. – Pamiętasz coś z wczoraj ?

- No coś ty nic nie pamiętam. – uśmiechnął się. – Mam nadzieje, że nic nie zrobiliśmy.

- Ja też mam taką nadzieje. Wziąłem szklankę i napełniłem ją wodą. – A dziewczyny jeszcze śpią ?

- Nie wiem, chodź pójdziemy sprawdzić. – zaproponował mój kolega.

- Okej. – odpowiedziałem. Ruszyliśmy na górę i weszliśmy do sypialni gdzie nasze kochane tak słodko razem spały. Podeszliśmy po cichu do łóżka, aby je obudzić.

- Kochanie wstawaj. – szepnąłem Weronice do ucha. Lekko przekręciła głową i otworzyła swoje zaspane oczka, nachyliłem się nad nią i ją pocałowałem w czoło.

- Robert misiu, a ty nie masz o której mnie budzić ? – zapytała zaspanym głosem.

- Jest już 10 śpiochu. – odpowiedziałem po cichu śmiejąc się, ponieważ Klaudia jeszcze nie wstała.

- Weronika obudź ją, bo ona na mnie nie reaguje. – powiedział Mario.

- Wstawaj ! – krzyknęła jej do ucha, a ta jak jakieś zwierze podskoczyła do góry.

- Boże co się dzieje ?! – odpowiedziała przestraszona.

- Nic kochana. – uśmiechnęła się do niej.

- Aż tak jej nie musiałaś budzić. – powiedział Goetze.

- Jezu jak ty jesteś kochana, zawsze musisz mnie tak budzić ? – zapytała po czym zaczęła się śmiać. Wstały z łóżka i wszyscy zeszliśmy na dół przygotować śniadanie. Byliśmy już w kuchni i każdy zabrał się za coś.

- Kochanie pamiętasz z wczoraj wszystko ? – zapytała Weronika podstępnym wzrokiem.

- No właśnie jest w tym problem, że nie. – uśmiechnąłem się do niej.

-Trzeba było jeszcze więcej pić.

- Oj tam, trzeba było się wyluzować.

- Wy jeszcze chcieliście iść na piwo – wtrąciła się Klaudia.

- Naprawdę ? – zapytał zdziwiony Mario

- Tak kolego. – zaśmiała się Weronika. – Ale mieliście szczęście, bo miałam jeszcze trochę opanowania, żeby was zatrzymać.

- O jaka ty jesteś kochana i za to Cię kocham. – odpowiedziałem i namiętnie ją pocałowałem.

- Nie no musicie to teraz robić ? – zapytała przyjaciółka.

- Ale co ? – zapytała Weronika zdziwiona.

- To. – wskazała na nas.

- Dobra już kończymy. – zaśmiałem się.

- Idźcie nakryć do stołu, ja dokończę śniadanie. – rzuciła moja ukochana.

- Okej. – odpowiedzieliśmy i poszliśmy. Za moment jedzenie było na stole, a my zasiedliśmy do stołu.

- Smacznego. – powiedzieliśmy i zaczęliśmy jeść.

- A ty dzisiaj nie masz zajęć ? – zapytałem.

- Nie, jutro mam i muszę się dzisiaj pouczyć, bo mam egzamin. – odpowiedziała zrezygnowanie.

- Na pewno dasz radę – dodaliśmy jej otuchy.

- Dziękuje. – odpowiedziała. Skończyliśmy jeść śniadanie i zabraliśmy się do sprzątania, gdy było już wszystko wysprzątane, poszliśmy oglądać mecz, a dziewczyny poszły na górę.

Weronika:

 Chłopcy poszli oglądać mecz, a ja z Klaudią poszłyśmy na górę.

- Jesteś szczęśliwa z Robertem ? – zapytała, a ja na nią dziwnie spojrzałam.

- No jasne, że jestem, w końcu coś mnie miłego spotkało w życiu. Od małego nic mi się nie układało.

- A jak tam twoja mama ?

- Ech.. – westchnęłam. – Nie odzywam się do niej i nie mam zamiaru po tym co mi zrobiła. Nie mam ochoty rozmawiać o tym. – już mam zepsuty humor… - Idę się przejść.

- Dobrze. – odpowiedziała.

Wybiegłam z domu ze łzami w oczach, słyszałam za sobą głos Roberta, ale nie zwracałam na to uwagi. Biegłam przed siebie, mam dość rozmów o matce…

- Co jej się stało ? – zapytał zdezorientowany Lewy. – Pokłóciłyście się ?

- Nie po prostu zapytałam ją o to o co nie powinnam. – odpowiedziała Klaudia.

- O co ? – zapytali równo Lewandowski i Goetze.

- Robert sam musisz o to ją zapytać, a ty Mario nie bądź ciekawski. – zaśmiała się do niego.

Znalazłam się w parku, usiadłam na ławce i schowałam swoją twarz w dłoniach i zaczęłam szlochać. Czemu o to się spytała ? Przecież dobrze wie, że ten temat jest dla mnie trudny. Co ja mam teraz zrobić ? – zadręczałam się pytaniami. Nie mogłam powstrzymać płaczu. Nagle poczułam jak ktoś mnie przytula, znałam te ciało, ten dotyk i ten zapach. Podniosłam głowę i ujrzałam Roberta, ze zmartwioną miną mi się przyglądał.

- Co się stało kochanie ? – zapytał.

- Ja… ja… nie dam rady. – i ponownie wybuchłam płaczem.

- Jak będziesz gotowa to mi powiesz. – rzucił i poczułam jak mnie mocniej przytulił.

- Dziękuje. – wyszeptałam.

Siedzieliśmy tak bardzo długo :

- Chodź odprowadzę Cię do domu. – zaproponował Lewandowski.

- A zostaniesz ze mną ? – zapytałam.

- Jak chcesz to zostanę. – i wstaliśmy z ławeczki i ruszyliśmy w stronę domu. Po niecałych 5 minutach byliśmy już w mieszkaniu gdzie czekali na nas Klaudia i Mario :

- Przepraszam, nie chciałam… - szybko powiedziała przyjaciółka, wiem, że jej jest przykro i nie mogę się długo na nią gniewać.

- Wiem, że nie chciałaś tego. – odpowiedziałam i ją przytuliłam.

- Dobra my już będziemy się zbierać. – rzucił Goetze i się pożegnali.

Zostaliśmy sami ja i Lewy. Poszłam do kuchni, bo zgłodniałam.

- Chcesz też coś do jedzenia ? – krzyknęłam z kuchni.

- W sumie zgłodniałem, a może byśmy coś zamówili ? – zaproponował. Poszłam do salonu, gdzie siedział na kanapie i przytuliłam go od tyłu.

- Dobrze kochanie, zamów coś dobrego i może obejrzymy jakiś film ?

- Doskonały pomysł. – rzekł i złapał za telefon, aby zamówić jedzenie. Ja w tym czasie szukałam jakiegoś filmu. Wybrałam komedię. Robert już zamówił i dosiadł się do mnie :

- Co wybrałaś ? – zapytał szczerząc się.

- Komedię – odpowiedziałam odwzajemniając uśmiech. Mieliśmy włączyć film, gdy nagle zadzwonił dzwonek.

- To pewnie przyjechało nasze jedzenie, pójdę otworzyć. – oznajmił Robert. Jak powiedział tak zrobił. Rzeczywiście przyjechało nasze zamówienie. Jak myślałam, Lewy zamówił pizze..

- Wiedziałam, że zamówisz pizze – zaśmiałam się.

- Oj wiesz przecież jak lubię ją. – odpowiedział i postawił karton z pizzą na stole. Włączyliśmy film, komedia była naprawdę zabawna, aż się popłakałam ze śmiechu. Nawet nie zauważyłam, a film się skończył. Zauważyłam, że mój towarzysz również się popłakał ze śmiechu.

- I jak film się podobał ? – zapytałam z podstępnym wzrokiem.

- Boże najlepsza komedia w życiu, jaką kiedykolwiek oglądałem. – szczerzył się.

- Posprzątasz ? Ja pójdę się odświeżyć. – rzuciłam

- Jasne. – odpowiedział i zaczął sprzątać. Po 25 minutach wyszłam z łazienki w koszulce z napisem „ Borussia Dortmund ”, gdy zeszłam na dół Lewandowski zaczął się śmiać:

- Co, jest coś nie tak, jestem gdzieś brudna ? – zapytałam, bo nie wiedziałam o co chodzi.

- Nie wszystko jest w porządku. – podszedł bliżej mnie i przyciągnął do siebie. – Tylko tak w tej koszulce seksownie wyglądasz.

- Jak w każdym ubraniu dla Ciebie. – zaśmiałam się. Pocałowałam go, ale przerwał co mnie zaskoczyło :

- Przepraszam Weronika, ale musze się o to Ciebie zapytać. – powiedział niepewnie. – Czemu dzisiaj wybiegłaś z domu ?

- Bo… bo Klaudia zapytała się o moja ma… mamę. – odpowiedziałam niechętnie.

- A co jest z nią ?

- Wszystko… Nie rozmawiam z nią od jakiś 3 lat. – westchnęłam.

- Czemu ? – ponownie padło pytanie.

- Gdy miałam 19 lat zakochałam się w pewnym chłopaku o imieniu Kamil. Długo starałam się o to, aby z nim być i powiodło się, byłam z nim naprawdę szczęśliwa, aż do czasu…. Poszłam z koleżankami na zakupy i gdy byłam już w domu… - zawahałam się. – Zobaczyłam moją matkę z Kamilem obściskujących się. – niepewnie wypowiedziałam te słowa. – Boże co za wstyd. Dlatego wybiegłam z domu.

- Współczuje… ale w tedy byś mnie nie poznała. – zaśmiał się.

- No masz rację, ale swojej matce nigdy tego nie wybaczę. – powiedziałam. – Dobra ja idę się ubrać. Po czym zniknęłam. Po niecałych 10 minutach byłam już gotowa i stałam koło mego towarzysza.

- Ooo jak ty pięknie wglądasz. – powiedział po czym bacznie mi się przyglądał.

- A dziękuje, na którą masz trening ? – zapytałam.

- Na 16.

- A nie no, bo jest już 10 po 16 – poinformowałam.

- Co ? Naprawdę ? – zapytał pospiesznie, po czym zaczął biegać po domu.

- Masz szczęście, bo mam twój strój. – uśmiechnęłam się do niego.

- Ty mój aniołku, dziękuje. – odpowiedział i mnie pocałował.

- Dobra jedziemy. – rzuciłam.

- Ale ja prowadzę. – zaśmiał się i szybkim krokiem wyszliśmy z domu. Po jakimś czasie znaleźliśmy się na treningu, Robert szybko pobiegł się przebrać, a ja na niego zaczekałam. Razem weszliśmy na murawę.

- O przyszła nasza gwiazda ! A ty nie wiesz o której zaczyna się trening ?! – wrzeszczał trener na Lewego.

- Przepraszam trenerze, ale to moja wina, to prze ze mnie się spóźnił. – poinformowałam trenera.

- No dobrze, ale i tak 10 dodatkowych kółek robisz. – uśmiechnął się. Robert zaczął robić rozgrzewkę, a ja podeszłam do Mario :

- Hej. I jak tam twoje plany z Klaudią ? – powiedziałam po cichu.

- Dzisiaj mam zamiar. – uśmiechnął się.

- A to dobrze, tylko pamiętam my z Lewym jesteśmy świadkami. – zaśmiałam się.

- Oczywiście. – zaczął się śmiać razem ze mną. – Dobra idę do chłopaków. – jak powiedział tak uczynił. Zeszłam z boiska i szłam do swojego gabinetu. Gdy tak sobie szłam wpadłam na przyjaciółkę.

- Co ty tak szeptałaś z Mario przed chwilą ? – zapytała.

- No bo… eee… ja mu pomagam. – odpowiedziałam.

- W czym ?

- Yyy… nie mogę Ci powiedzieć.

- Czy ty mi chcesz odebrać chłopaka ?!

- O nawet o tym nie pomyślałam i broń boże. – pospiesznie odpowiedziałam. – Tylko, że ja naprawdę nie mogę Ci powiedzieć. – i ktoś nam przerwał rozmowę :

- Weronika czy to ty ? – usłyszałam nieznajomy głos więc postanowiłam się odwrócić. Nie wierzyłam własnym oczom, przede mną stał ….