Rozdział 7

Weronika :

Wstałam wcześnie rano. Prze moment wpatrywałam się w Lewego jak słodko śpi. Czy to jest sen z którego za chwilę się obudzę ? - Pytałam sama siebie. Ostrożnie wstałam z kanapy, aby nie obudzić go. Założyłam na siebie jego koszule i poszłam do kuchni, żeby zrobić śniadanie. Robiąc śniadanie poczułam Roberta dłonie na moich biodrach.

- Witaj mój kochany śpiochu – powiedziałam odwracając się i dając mu buziaka.

- Mogłaś mnie obudzić, pomógłbym Ci. – odwzajemnił buziaka.

- Nie chciałam Cię budzić, bo tak słodko spałeś. – zaśmiałam się.

- Oj tam. – wpatrywał się we mnie.

- Co tam na mnie patrzysz ? – zapytałam.

- No bo tak pociągająco i seksownie wyglądasz w mojej koszuli.

- Kochanie… Idź lepiej się ubierz i zaraz będzie gotowe śniadanie.

- Dobrze. – jak powiedział tak zrobił.

Dokończyłam przygotowywania do śniadania i był już podany. Poczekałam na Lewego, który właśnie schodził i zasiedliśmy do stołu. Zjedliśmy śniadanie, zabierałam się za sprzątanie, gdy nagle usłyszałam dzwonek :

- Idź otwórz, ja posprzątam po śniadaniu. – stwierdził Lewandowski. Poszłam otworzyć drzwi, za nimi stała mi nieznana kobieta :

- Dzień dobry, jest może Robert. – zapytała kobieta.

- Tak jest, proszę wejść. – uśmiechnęłam się. Kobieta weszła do środka. – Robert ktoś do Ciebie. – krzyknęłam. Kobieta zdjęła płaszczyk i po chwili Lewy był już koło nas :

- Mama ? Co ty tutaj robisz ? – zapytał zdziwiony.

- Przyjechałam odwiedzić syna, co nie cieszysz się ? – odpowiedziała mama Lewego.

- Nie no oczywiście, że się cieszę. Mamo poznaj to jest moja dziewczyna Weronika, Weronika to jest moja mama Iwona.

- Miło mi Cię poznać. – rzuciła pani Iwona.

- Mi również miło panią poznać. – uśmiechnęłam się, po chwili zorientowałam się, że mam tylko na sobie koszulę mojego chłopaka. – Przepraszam, pójdę się ubrać. – weszłam do salonu po swoje rzeczy, które były porozrzucane na ziemi i pozbierałam również ubrania Roberta. Poszłam na górę do łazienki, aby się ubrać.

Robert :

Tą noc miło spędziłem z moją najważniejszą osobą. Poranek mnie najbardziej zaskoczył, gdyż do Dortmundu przyjechała moja mama. Weronika poszła na górę się ubrać, a ja z mamą poszedłem do salonu.

- Mogłaś zadzwonić to bym po Ciebie wyjechał na lotnisko. – uśmiechnąłem się do niej.

- Oj daj spokój synku, a po za tym nie chciałam robić kłopotu, bo jak zauważyłam masz gościa. – zaśmiała się.

- Mamo…

- No co ? A od kiedy jesteście razem ? – zapytała z podstępnym uśmiechem na twarzy.

- Od niedawna, ale ja ją naprawdę kocham.

- Wierze Ci i wydaję się sympatyczna. A ona jest polką ? – zapytała zaciekawiona.

- Tak jest polką. – uśmiechnąłem się. Usłyszałem kroki, odwróciłem się i zobaczyłem, że w naszą stronę idzie Weronika.

- Może chce coś pani do picia ? – uśmiechnęła się do mojej mamy.

- Nie dziękuje i proszę mi mówić po imieniu. – odpowiedziała moja rodzicielka odwzajemniając uśmiech.

- No dobrze.

- Chodź usiądź – powiedziałem i pokazałem miejsce koło mnie. Usiadła koło mnie i zaczęliśmy rozmawiać.

- Co Cię sprowadziło do Niemczech ? – zapytała moja mama Weronikę.

- Przyleciałam tu studiować i pracować. – odpowiedziała szczerząc się.

- A co studiujesz ?

- Psychologię.

- Pracuję u nas w klubie jako psycholog sportowy. – wtrąciłem się.

- Naprawdę ? No to gratuluję. – zaśmiała się Iwona. – Syneczku, a ty przypadkiem nie masz dzisiaj treningu ?

- O kurcze ! Zapomniałem. Boże jest już 11 , a na 11:30 mam trening. – odpowiedziałem zdenerwowany.

- To na co ty jeszcze czekasz ? Idź się pakować i na trening. – rzuciła Weronika.

- Mamuś, a ty na ile zostajesz w Dortmundzie ? – zapytałem.

- Na jakieś 2 dni. Dobra ja już będę uciekać. – powiedziała

- Odwiozę Cię. – oznajmiłem

- Nie, bo się jeszcze spóźnisz na trening, a trener Cię zabiję. – zaśmiała się.

- W sumie masz rację. – przyznałem jej. – Dobra mamuś to później się jakoś jeszcze zobaczymy.

- Dobrze synku. Dowidzenia Weroniko – powiedziała i podeszła do Weroniki i ją przytuliła.

- Dowidzenia Iwono. - uśmiechnęła się. Odprowadziłem mamę do wyjścia, pożegnałem się z nią i wróciłem do mojej ukochanej :

- Kochanie moja mama Cię polubiła – uśmiechnąłem się.

- Tak sądzisz ? Twoja mama jest naprawdę miła. – odpowiedziała.

- Ja to wiem. Też tak uważam. – rzekłem.

- To nie jest czas na rozmowę, tylko idź się pakować, bo zaraz naprawdę się spóźnisz. – powiedziała Weronika. Miała rację więc poszedłem na górę się spakować. Po niecałych 5 minutach byłem gotowy.

- A ty dzisiaj nie idziesz na zajęcia ? – zapytałem.

- Nie dzisiaj, nie mam zajęć, a pracę dopiero zaczynam o 12. – zaśmiała się.

- Ty to masz dobrze. – zrobiłem dziwną minę.

- No wiem. – wytknęła mi język.

- Dobra kochanie ja lecę, zostawiam Ci tutaj klucze od mieszkania i do zobaczenia. – podszedłem bliżej niej i ją pocałowałem.

- No pa. Kocham Cię. – rzuciła, gdy ja już byłem przy wyjściu.

- Też Cię kocham. – zdążyłem krzyknąć. Wsiadłem do auta i pojechałem na trening.

Weronika :

Zostałam sama w mieszkaniu Roberta. Nie miałam zbytnio dużo czasu, bo za niedługo zaczynałam pracę, więc postanowiłam pojechać do swojego domu. Zamówiłam sobie taksówkę, która przyjechała po 10 minutach. Wyszłam z mieszkania zamykając drzwi i wsiadłam to taksówki. Po 20 minutach byłam już pod swoim domem. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Rozebrałam się i poszłam na górę się wykąpać i przebrać w czyste ciuchy. Wykąpałam się i poszłam się ubrać. Gdy już się ubrałam, to zostało mi się jeszcze uczesać i pomalować. Uczesałam włosy w koka, który mi bardzo ładnie wyszedł i się pomalowałam. Spakowałam potrzebne rzeczy do torebki i poszłam do pracy. Postanowiłam, że się przejdę, ponieważ mieszkam blisko stadionu. Po 25 minutach byłam już na miejscu. Weszłam do budynku i skierowałam się w stronę swojego gabinetu. Po drodze napotkałam Reusa.

- Cześć Marco. – powiedziałam uśmiechając się do niego.

- O cześć. – odpowiedział.

- A ty nie na treningu ? – zapytałam.

- Mamy chwilę przerwy. A ty gdzie idziesz ? – odpowiedział.

- Do swojego biura.

- Odprowadzę Cię. – uśmiechnął się.

- No jak chcesz to chodźmy. – i odwzajemniłam uśmiech.

W milczeniu szliśmy do gabinetu, gdy byliśmy już na miejscu zdziwiłam się, bo na biurku nie było żadnych papierów. Usiadłam za biurkiem, a Reus naprzeciwko mnie.

- Ale ty dzisiaj pięknie wyglądasz. – rzucił mi komplement.

- Jak zwykle. – zaśmiałam się.

- Nie dzisiaj tak wyjątkowo. – podszedł bliżej mnie i chciał mnie pocałować, ale szybko się od niego odsunęłam..

- Co ty robisz ?! – zapytałam zdenerwowana.

- Przepraszam, poniosło mnie. – odpowiedział zakłopotany.

- Też mi się tak wydaję, a teraz przepraszam musisz wyjść, bo mam jeszcze dużo pracy.

- Dobrze i jeszcze raz przepraszam. – i go już nie było. Zastanawiałam się cały czas czemu chciał mnie pocałować ? Chciałam o tym jak najszybciej zapomnieć i zabrałam się do pracy. Ogarnęłam już wszystko i miałam chwilę wolnego. Podeszłam do okna i zobaczyłam, że chłopacy znowu się wygłupiają, a Klopp nie daje sobie rady. Postanowiłam, że pomogę mu i poszłam na murawę. Po chwili stałam obok Jurgena :

- Znowu się wygłupiają. – zapytałam.

- A daj spokój, nie mam już siły. – odpowiedział.

- Może pomogę ? – zaproponowałam.

- Nie wiem czy dasz radę, ale jak chcesz to proszę bardzo. – uśmiechnął się.

- Dziękuję. – odpowiedziałam

- Ja sobie usiądę i popatrzę. – rzucił trener i odszedł trochę dalej.

- Ej chłopacy ! – krzyknęłam. Nie zareagowali, więc postanowiłam krzyknąć z całych sił. – CHŁOPACY !!!!!!!!!!!! – i nagle wszyscy się odwrócili.

- Co jest ? – zapytał Mario.

- Ty się jeszcze pytasz „ Co jest ” ?! Czy wy jesteście niepoważni ? W piątek macie mecz, a wy się wygłupiacie ? Trener już nie ma do was siły. Jak nie przestaniecie się wygłupiać to każe Jurgenowi zrobić wam taki wycisk, że nie będziecie w stanie mówić ani nic robić. Ja wracam do swojego gabinetu i patrzę czy normalnie trenujecie, a jak nie to zejdę do was i każdemu po kolei nakopie do tyłkami, chyba nie chcecie dostać z obcasów ?

- Nie. – odpowiedzieli chórem. Podeszłam do Jurgena :

- Powinni już normalnie trenować. – uśmiechnęłam się.

- Dziękuje, jesteś kochana. – uściskał mnie. Zeszłam z murawy i poszłam do siebie. Gdy byłam już w gabinecie, obserwowałam chłopaków, mają szczęście, bo słuchają trenera. Usłyszałam pukanie do drzwi :

- Proszę. – powiedziałam.

- A ty nie masz telefonu ? – usłyszałam głos przyjaciółki.

- Cześć, też się cieszę, że Cię widzę. – odpowiedziałam żartobliwie. – Mam telefon, ale ostatnio nie mam czasu, sama rozumiesz… Robert. – uśmiechnęłam się.

- Rozumiem, ale mogłaś chociaż zadzwonić. – zauważyłam, że jest na mnie wkurzona.

- Przepraszam. Wynagrodzę Ci to, może dzisiaj pójdziemy na jakąś imprezę ?

- Jasne. – odpowiedziała z uśmiechem. – Coś się wydarzyło przez te dni co się do mnie nie odzywałaś ? – zrobiła ten swój „ obrażony ” wyraz twarzy.

- Dzisiejszą noc spędziłam u Roberta i rano, gdy robiłam śniadanie przyjechała mama Lewego, a ja jej otworzyłam drzwi w samej koszuli Lewandowskiego, myślałam, że się Spale ze wstydu. – opowiedziałam na jednym tchu.

- O boże… Szkoda, że tego nie widziałam. – zaczęła się śmiać, aż się popłakała.

- Dziękuje, kochana jesteś. – i zaczęłam się razem z nią śmiać. – A co tam u Ciebie ? Jak tam wasz związek ?

- A u mnie wspaniale. Kwitnie – uśmiechnęła się.

- To się cieszę.

- Dobra ja będę uciekać, bo mam jeszcze ważne spotkanie, a z tą imprezą to się jeszcze zgadamy. – i wyszła.

Siedziałam sama w biurze i się nudziłam. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Miałam już wychodzić, gdy nagle odwiedził mnie Mario, trochę się zdziwiłam.

- Możemy pogadać ? – zapytał.

- Jasne, siadaj. – odpowiedziałam i wskazałam ręką na fotel. – No to o co chodzi ?

- No bo… muszę Ci coś powiedzieć. – powiedział niepewnie, a ja się przestraszyłam.

- Mario o co chodzi ?

- No bo ja chcę oświadczyć się Klaudii – w końcu to powiedział, a mnie zamurowało.

- Zaskoczyłeś mnie, nie wiem co mam powiedzieć. A do czego ja Ci jestem potrzebna ? – zapytałam.

- Właśnie ty jesteś mi potrzebna, bo ja nie wiem jak to mam zrobić.

- Ale ty nie jesteś małym dzieckiem. – odpowiedziałam.

- No tak, ale strasznie się boje, że powie nie – odpowiedział.

- Mario ona Cię kocha i na pewno powie tak. – naszą rozmowę przerwał Robert.

- Kochanie idziemy ? O sory nie wiedziałem , że tu jesteś Mario. – odpowiedział.

- Daj nam jeszcze chwilkę. – uśmiechnęłam się do niego.

- Nie ja już będę uciekać i dziękuje Ci za pomoc. – uśmiechnął się Mario.

- Nie ma za co i zawsze pomogę. – uśmiechnęłam się do Goetze.

- Masz jakieś plany na dzisiaj ? – zapytał Robert.

- A no mam. – odpowiedziałam wścibsko, ale po chwili uśmiechnęłam się.

- A mogę wiedzieć jaki ?

- Mam iść razem z Klaudią na jakąś imprezę.

- To czyli rozumiem, że ja i Mario idziemy z wami ? – zapytał unosząc brwi raz do góry, raz na dół.

- Hahaha … Chciałbyś, ale niestety to będzie babski wieczór. – musiałam mu to powiedzieć.

- Och nie… No ale mały wyjątek da się zrobić ? – błagał.

- Niestety nie. – wytknęłam mu język. – Kochanie ja już skończyłam pracę i zamierzam iść do domu się przygotować na wieczór.

- Dobrze, to chociaż Cię odwiozę. – oznajmił.

- Zgadzam się. – wzięłam torebkę. Robert złapał mnie za rękę i wyszliśmy. Po drodze pożegnaliśmy się z trenerem i kilkoma piłkarzami. Przed wyjściem spotkaliśmy Reusa, dziwnie się czułam po jego incydencie. Nic nie mówiłam Lewemu, bo nie chciałam, aby się pokłócili. Lewandowski pożegnał się z Marco i skierowaliśmy się do samochodu. Siedzieliśmy już w aucie :

- Kochanie, a co ty taka dzisiaj zdenerwowana byłaś jak do nas przyszłaś ? – zapytał.

- No bo mnie wkurzacie, trener się stara, a wy macie to głęboko w czterech literach. On już naprawdę ma tego dość. – odpowiedziałam.

- Ale my i tak harujemy, należy nam się chwila odpoczynku i wygłupów.

- Tak, ale wy się wygłupiacie na każdym treningu. – odpowiedziałam zdenerwowana. – Wiesz co ? Skończmy lepiej ten temat, bo się zaraz pokłócimy.

- Ech.. niech Ci będzie. – odpowiedział. Przez pozostałą drogę milczeliśmy. Byliśmy już pod moim domem. Gdy chciałam wysiąść, Lewy złapał mnie za rękę  :

- Przepraszam… - wyszeptał.

- Nie masz za co. – uśmiechnęłam się.

- Kocham Cię i wyglądasz słodko kiedy się złościł. – i pocałował mnie namiętnie. Rozpływałam się przy każdym jego pocałunku.

- Też Cię kocham. – odparłam. – Lecę, bo się spóźnię.

- Dobrze, miłej zabawy. – zamknęłam drzwi od samochodu i odjechał.

Weszłam do domu, rozebrałam się i szybkim krokiem poszłam do łazienki. Po godzinie wyszłam z łazienki mając tylko na sobie szlafrok i ręcznik na głowie. Przez dłuższy czas zastanawiałam się co na siebie założyć, aż w końcu wybrałam doskonały zestaw. Zeszłam na dół, aby jeszcze coś zjeść przed wyjściem. Szybko coś sobie zjadłam i poszłam się ubierać i malować. Byłam już gotowa i czekałam na przyjaciółkę, aż do mnie przyjdzie. Długo nie musiałam czekać, bo po niecałych 10 minutach zjawiła się u mnie :

- Gotowa ?! – krzyknęła podekscytowana.

- Oczywiście. Wow jak ty ślicznie wyglądasz. – z uwaga przyglądałam się Klaudii.

- No ty też wyglądasz oszałamiająco. – uśmiechnęła się. – No to co ruszamy ?.

- Jasne. – i wyszłyśmy. Postanowiłyśmy się przejść. Po chwili znalazłyśmy się w jakimś klubie. Było strasznie dużo ludzi, ale podobało mi się, poznam nowych ludzi. Poszłyśmy do baru i zamówiłyśmy sobie drinki. Gdy tak siedziałyśmy i gadałyśmy, podeszli do nas jacyś mężczyźni :

- Hej laski, zatańczycie ? – zapytali nachalnie.

- Nie dzięki, ale z takimi typami jak wy nie tańczę. – uśmiechnęłam się ironicznie.

- Ooo lubię takie. – rzucił jeden z kolesi i zaczął się do mnie dobierać.

- Ej koleś odejdź ode mnie ! – krzyknęłam.

- Zostaw ją. – pomagała mi Klaudia. Próbowałam się wyrwać, ale ten typ był ode mnie silniejszy.

- Chyba mówi do Ciebie, żebyś ją zostawił. – usłyszałam znajomy głos. Zza pleców nieznajomego ujrzałam Roberta i Mario.

- Bo co mi zro…. – mężczyzna odwrócił się i od razu mnie puścił. – Puszczam ją.

- Nic Ci nie jest ? – zapytał Lewy ze zmartwioną miną.

- Nie, na szczęście ty tu jesteś. – odpowiedziałam i się w niego wtuliłam.

Jak to na każdej imprezie, chłopacy upili się, że ledwo stali na nogach.

- Zbieramy się, bo jesteście strasznie pijani. – powiedziała Klaudia.

- Dobrze. –przyznałam i wyszliśmy z klubu trzymając chłopaków pod rękę. Gdy byliśmy już pod domem, nasi kochani mężczyźni wymyślili sobie, że pójdą jeszcze na piwo :

- No to co Mario idziemy ? – powiedział Robert, ale ledwo.

- O nie kochanie, nigdzie nie idziecie. Włazić do domu. – odpowiedziałam.

- Ale kochanie.

- Nie – powiedziałam stanowczo i weszliśmy do domu.

Nawet nie pamiętam kiedy zasnęliśmy.

Tak główna bohaterka była ubrana do pracy.

A tak na imprezę.