Rozdział 35

- Pańska narzeczona ma raka mózgu - jak usłyszałem te ostatnie dwa słowa to nie wierzyłem w to co słyszę, ale jednocześnie mój świat zaczyna się walić.
- Co ?! Ale jak to raka ?! - krzyczałem.
- Proszę się uspokoić - rzucił doktor.
- Jak mam się uspokoić, jeśli moja narzeczona może umrzeć !
- Nerwy jej nie pomogą.
- A co z dzieckiem ? - zapytałem z obawą.
- Jej ciąża jest zagrożona tak samo jak jej życie, ponieważ rak może w każdej chwili spowodować śmierć - z moich oczu poleciał strumień łez. - Dlatego też musi przejść jak najszybciej operację.
- To na co wy czekacie ? - zapytałem zdziwiony.
- Niestety my nie możemy podjąć się tej operacji, ponieważ pani Weronika nie mieszka w Polsce i musi przejść zabieg w Dortmundzie, ale dlatego, że pan ma mecze zatrzymamy ją na obserwację i jak pan skończy zgrupowanie, pojedzie do Niemiec - posłał mi uśmiech.
- Dziękuje - uścisnąłem jego dłoń - Mogę ją zobaczyć ?
- Tak, druga sala na lewo - pokierował mnie, a ja udałem się. Uchyliłem lekko drzwi i zobaczyłem Weronikę. Wszedłem do środka i podszedłem do jej łóżka. Spała, więc nie chciałem jej budzić tylko usiadłem na krzesełku przy łóżku. Wpatrywałem się w nią i czekałem, aż się obudzi. Złapałem jej rękę i w tym momencie się przebudziła.
- Robert ? - zapytała tak cicho, że ledwo co usłyszałem.
- Jestem przy Tobie kochanie - dałem jej buziaka.
- Co mi jest ? - wiedziała, że coś jej jest, odgadła to po mojej minię.
- Nie wiem jak Ci to powiedzieć ...
- Prosto z mostu - rzuciła.
- Masz raka mózgu - spuściłem głowę i po moich policzkach spłynęły łzy.
- Nie .... - wyszeptała i również się popłakała. - A co z dzieckiem ?
- Wasze życie jest zagrożone.
- Nie ... ja już nic nie chce wiedzieć - cały czas spływały jej łzy, a ja nic nie mogłem zrobić.
- Posuń się - powiedziałem, a ona to zrobiła. Położyłem się koło niej i ją mocno przytuliłem. Leżeliśmy tak przez jakieś 30 minut.
- Kochanie ty dzisiaj masz mecz, więc idź na trening i nie przejmuj się mną - rzuciła.
- Nie zostawię Cię samej - odparłem.
- Cała Polska na Ciebie liczy i ja na Ciebie liczę więc nas nie zawiedź - posłała mi lekki uśmiech.
- Dobrze, ale od razu po meczu przyjdę do Ciebie - pocałowałem ją i opuściłem jej salę. Po wyjściu ze szpitala od Weroniki, udałem się do hotelu. Po jakiś 30 minutach byłem już na miejscu, wszedłem do środka i kierowałem się do pokoju, gdy nagle usłyszałem jak ktoś mnie woła :
- Lewy ! - odwróciłem się i spojrzałem w kierunku , gdzie mnie wołano. Zobaczyłem w holu całą kadrę i podszedłem do nich.
- Boże Robert gdzie ty byłeś ? - zapytał Łukasz.
- W szpitalu - odpowiedziałem.
- Co się stało ? - zapytał Kuba.
- Teraz jest najważniejszy mecz i skupmy się na nim - powiedziałem - Ja idę po torbę.
- Okej - odparł Wojtek. Ruszyłem do pokoju po torbę i zszedłem do reszty chłopaków.
- Gotowi ? - zapytał Fornalik.
- Tak - odpowiedzieliśmy wszyscy i ruszyliśmy do naszego autobusu i pojechaliśmy na Narodowy. Gdy już tam dotarliśmy, zobaczyliśmy pełno fanów i fanek, którzy krzyczeli " Polska ! ". Ten widok zapierał dech w piersiach, oni w nas wierzą. Wysiedliśmy z pojazdu i od razu ten cały tłum rzucił się na nas. Rozdaliśmy parę autografów i weszliśmy do stadionu i poszliśmy do szatni. Przebraliśmy się i wyszliśmy na murawę, na rozgrzewkę. Zawodnicy Ukrainy również się już rozgrzewali. Szukałem wzrokiem po trybunach Klaudii i znalazłem ją. Wszedłem na te trybuny :
- Klaudia muszę Ci coś powiedzieć -powiedziałem poważnie.
- Słucham ? - uważnie mi się przyglądała.
- Weronika ma raka mózgu i musi jak najszybciej przejść operację ... - powiedziałem jej to samo co mi lekarz. Spojrzała na mnie i popłynęły jej łzy, przytuliłem ją.
- Ona jest silna i będzie walczyć do końca, zawsze tak robiła - odparła.
- Po meczu jadę do niej jedziesz ze mną ?
- Oczywiście - odpowiedziała.
- Okej to czekaj przed stadionem, a teraz już uciekam - dałem jej buziaka w czoło i poszedłem z powrotem na boisko, gdzie wszyscy się rozciągali, więc do nich dołączyłem. Do meczu zostało tylko 5 minut, więc zeszliśmy do szatni i tradycyjnie przed spotkaniem, trener mówił nam słowa otuchy. Zdeterminowani wyszliśmy na murawę po zwycięstwo. Gwizdek sędziego rozbrzmiał. Od pierwszej minuty to my dominowaliśmy i w 15 minucie zamieniło się to na moją bramkę. Skończyła się pierwsza połowa 1:0 dla nas. Zaczęła się druga część spotkania, zaczęła się z korzyścią dla Ukrainy, ponieważ strzelili gola po dobrym dośrodkowaniu. Zbliżał się koniec meczu i trochę straciliśmy nadzieję na wygraną, jednak w 88 minucie Piszczek zapewnił nam wygraną. Minęły trzy minuty i sędzia zakończył mecz, a na trybunach kibice oszaleli z radości. Śpiewali, krzyczeli i robili wszystko co się tylko dało. My zeszliśmy do szatni w dobrych humorach, ale ja ciągle byłem myślami przy ukochanej. Przebrałem się i wyszedłem z szatni :
- Panie Robercie - usłyszałem mi znajomy głos.
- Szymon - uśmiechnąłem się przywitałem się z chłopcem. - Jak Ci się podobał mecz?
- Był bardzo fajny - odwzajemnił uśmiech. Pogadaliśmy jeszcze trochę, dałem mu autograf i swoją koszulkę.
- Przepraszam Szymon ja muszę już iść.
- Do widzenia - przytulił się do mnie. Byłem już prawie przy wyjściu :
- Robert poczekaj ! - podbiegł do mnie Błaszczu i Piszczu.
- Co jest ? - rzuciłem.
- To my się pytamy co jest ? - wyszczerzył oczy Łukasz.
- Muszę jechać do szpitala - odparłem.
- Ale po co ?
- Weronika ... - spuściłem głowę.
- Co z nią ?! - krzyknęli równocześnie.
- Ma raka ...
- Ale jak to ? - wtrącił Szczęsny.
- Dobra jedziemy do niej - rzucił kapitan reprezentacji.
- Tylko, że nie mam teraz auta - lekko się uśmiechnąłem.
- To nic - odparł Kuba. - Trenerze możemy teraz jechać do szpitala ?
- No oczywiście, ale po co ? - zapytał trener.
- Do Weroniki - wtrącił się bramkarz reprezentacji.
- Dobra to zbieramy się - posłał nam uśmiech i ruszyliśmy do autobusu. Nawet nie zauważyłem, a byliśmy już na miejscu. Cała drużyna wysiadła z transportu i ruszyliśmy do szpitala. Gdy byliśmy już w środku, usłyszeliśmy ciche piski i szepty. Poprowadziłem nas do sali ciężarnej, zapukałem lekko w drzwi i je uchyliłem.
- Kochanie - powiedziałem.
- Wchodź - rzuciła i posłała uśmiech.
- Masz gości - otworzyłem szerzej drzwi i wparowaliśmy wszyscy do jej sali.
- Cześć ! - przywitali się, posyłając jej uśmiech i dając buziaka w policzek.
- Cześć 0 odpowiedziała szczęśliwa. - Co wy tu robicie ? Idźcie świętować.
- Odwiedzamy Cię - zaśmiał się Marcin - A co nie cieszysz się ?
- Nie no oczywiście, że się ciesze.
- Kochanie jak się czujesz ? - zapytałem siadając na jej łóżko.
- Lepiej - odparła i pocałowała czule.
- A to za co ?
- Za to, że jesteś przy mnie i za tą piękną bramkę - uśmiechnęła się.
- Wiesz przecież, że nigdy Cię nie zostawię - dałem jej buziaka - A ten gol był dla Ciebie.
- Och dziękuje. Chłopaki wspaniały mecz i zasłużyliście na wygraną - pogratulowała reszcie.
- Dziękuje - odparli. Wszyscy rozmawiali i się śmiali, nagle dostałem sms'a od Reus'a :

" No nareszcie Lewusku :D Gratuluje pięknego gola :) Mario i Ilkay również Ci gratulują jak i cała Borussia. "

Szybko mu odpisałem :

" Dziękuję :) Zasłużyliśmy na te zwycięstwo. "

Długo nie musiałem czekać na odpowiedź od Marco. Uwielbiał pisać sms'y.

" Pewnie teraz świętujecie ? :> "

Odpisałem mu :

" Nie świętujemy, siedzimy w szpitalu u Weroniki, ale pewnie zaraz wszyscy pójdą do baru i zostanę tylko ja i Klaudia. "

Po minucie otrzymałem odpowiedź :

" Boże, co się stało ?! ;o "

Szybko odpisałem :

 " To nie jest rozmowa na telefon, jak wrócimy ze zgrupowań to pogadamy,a i powiedź Goetzemu, że jest totalnym idiotą i, że nie dopuszczę do tego rozwodu. On nawet nie wie co ona teraz czuje :< Tęsknie za wami i kocham was ;p ! "

Już nic mi nie odpisał. Schowałem telefon i do sali wszedł lekarz:

- A co tu się dzieje ? W sali mogą tylko przebywać dwie osoby, a nie dwadzieścia - zaśmiał się.

- Mu już wychodzimy - powiedział trener.

- No dobrze i gratuluje zwycięstwa - posłał nam uśmiech.

- Dziękujemy.

- Robercie zapraszam pana do mojego gabinetu - zwrócił się do mnie.

- Dobrze - odpowiedziałem. Pożegnałem się z kumplami i ruszyłem za doktorem. Weszliśmy do jego biura :

- Proszę usiąść - pokazał na krzesło, które stało na przeciwko niego.

- Co jest z nią ? - od razu przeszedłem do rzeczy.

- Więc tak, stan pani Weroniki .....

******************************************************

Przepraszam, że was tak męczę, ale przez jakiś czas będziecie musieli się przyzwyczaić ;p Ten rozdział jest dla wszystkich, którzy to czytają i komentują <3 Dziękuje za tak ciepłe i miłe słowa jakie dostaje <3 To daje mi taką motywację do dalszej pracy, bez was to nie byłoby to samo :3 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ <3